Litwa – Wilno – zwiedzanie miasta – WYCIECZKA
Dzień drugi
Po śniadaniu wyruszamy na zwiedzanie. Tym razem pieszo, mieszkamy bowiem blisko centrum jak się wczoraj przekonaliśmy. Przechodzimy przez most na rzece Wilii (lit. Neris) i od razu zwiedzamy jeden z najpiękniejszych kościołów Wilna, zwany „perłą” wileńskiego baroku – Kościół Piotra i Pawła na Antokolu. Ten kościół koniecznie trzeba zobaczyć w środku – jest bardzo bogato zdobiony. Oczywiście jak wszędzie w Wilnie widać pamiątki po Rzeczpospolitej – poza tablicami pamiątkowymi w tym kościele są też dwa tureckie bębny spod Chocimia przywiezione przez Wojewodę Wileńskiego i Hetmana Wielkiego Litewskiego Michała Kazimierza Paca po zwycięskiej bitwie.
Idziemy dalej kierując się na słynną górę Trzech Krzyży (lit. Trijý Kryžiý kalnas) – jeden z symboli Wilna. Wejście na wzgórze nie jest najlepiej oznakowane, idziemy ścieżką wzdłuż nieco zaniedbanych obiektów sportowych. Zauważamy też po drodze polskie autokary i naszych turystów zmierzających w tym samym kierunku – korzystamy zatem z ich przewodnika. Rada – omijać z daleka toalety po drodze na wzgórze – sprawiają wrażenie jakby ostatni raz były sprzątane w poprzedniej dekadzie.
Po dojściu na wzgórze roztacza się przed nami wspaniała panorama miasta. Wilno w przeszłości było miastem wielu narodów, kultur i religii co jak najbardziej odzwierciedla się w jego zabudowie. Patrząc ze wzgórza na starówkę planujemy dalszy ciąg dzisiejszej wycieczki.
Widok na Wilno z Góry Trzech Krzyży jest naprawdę wart zobaczenia zwłaszcza przy słonecznej pogodzie. Z samym wzgórzem i pomnikiem Trzech Krzyży związana jest ciekawa historia.
Legenda głosi, że za czasów księcia litewskiego Olgierda kiedy Litwa była pogańska, na górze zamęczono siedmiu franciszkanów – czterech z nich strącono do przepływającej poniżej Wilenki (dopływ Wilii), a trzech ukrzyżowano na górze. By upamiętnić to wydarzenie, kilkadziesiąt lat później, już w chrześcijańskiej Litwie postawiono trzy drewniane krzyże które zawaliły się ze starości w 1869r. Władze carskie (Wilno było pod zaborem rosyjskim) nie zezwoliły wówczas na ich obudowę aż do wybuchu I wojny światowej. Nowe, betonowe krzyże postawiono dopiero w 1916 r. w trakcie zawieruchy wojennej. Zaprojektował je polski architekt Antoni Wiwulski (spoczywa na cmentarzu na Rossie). Krzyże przetrwały szczęśliwie obie wojny. Zniszczono je na polecenie władz sowieckich dopiero w 1950 r., wysadzając dynamitem. Po raz kolejny (trzeci) Trzy Krzyże wybudowano w 1989 r. jako pomnik-wotum z okazji 600-letniej rocznicy chrztu Litwy. Wykorzystano projekt Wiwulskiego a w podstawę wmurowano zachowane fragmenty przedwojennych krzyży.
Nazwa góry pochodzi od trzech krzyży jakie jeszcze w średniowieczu na niej ustawiono. Historia pomnika znajduje się w opisie Wilna.
Schodzimy z na dół i podążamy w kierunku kolejnego symbolu Wilna – zamku Giedymina wznoszącego się na Górze Zamkowej. Dziś po zamku została wieża na którą można wejść (bilet 6LT) by podziwiać panoramę miasta oraz fragmenty murów i fortyfikacji. Góra zamkowa to idealne miejsce na spacer oraz mały posiłek na wolnym powietrzu.
Na basztę Giedymina można wejść. Jest to kolejna możliwość obejrzenia panoramy Wilna.Schodzimy z Góry Zamkowej by dojść na plac katedralny gdzie najważniejszym budynkiem jest lśniąca bielą Archikatedra Wileńska św. Stanisława – główna świątynia katolicka na Litwie. Wejście do świątyni zdobią trzy rzeźby: św. Stanisława patrona Polski, św. Kazimierza patrona Litwy i św. Heleny patronki Rusi.
Koniecznie trzeba wejść do środka (wstęp wolny) by zobaczyć surowe nieco wnętrze, królewskie nagrobki oraz dla chętnych podziemia (trzeba kupić bilet). Archikatedra Wileńska jest miejscem pochówku króla Polski Aleksandra Jagiellończyka, który wyjątkowo został pochowany tu właśnie a nie na Wawelu oraz dwóch królowych (żon Zygmunta II Augusta): Elżbiety Habsburżanki i ukochanej Barbary Radziwiłłówny. Jest też miejscem wiecznego spoczynku zmarłego w młodym wieku, beatyfikowanego po śmierci królewicza Kazimierza Jagiellończyka. Jego szczątki spoczywają w barokowej kaplicy św. Kazimierza. W katedrze znajduje się też urna z sercem króla Władysława IV Wazy.
Archikatedra Wileńska św. Stanisława – główna świątynia katolicka na Litwie. Wejście do świątyni zdobią trzy rzeźby: św. Stanisława patrona Polski, św. Kazimierza patrona Litwy i św. Heleny patronki Rusi.
Kaplica św. Kazimierza w archikatedrze w Wilnie.
Po zwiedzeniu katedry kierujemy się znaną nam z wczoraj trasą przez Stare Miasto ku Ostrej Bramie. Wileńska Starówka jest jedną z największych i zarazem autentycznych w naszej części Europy (warszawska została odbudowana po wojnie, nie jest autentyczna). Jej urok i wartość zostały uhonorowane wpisaniem na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO w 1994 r.
Wileńskie Stare Miasto zachowało wiele arcydzieł z epoki gotyku, renesansu oraz baroku. Wąskie średniowieczne uliczki, przytulne dziedzińce, zamek i fortyfikacje miejskie oraz ogromna liczba kościołów i świątyń odzwierciedlają bogatą historię wielokulturowego niegdyś miasta. Zasłyszeliśmy popularne kiedyś powiedzenie, że nie ma miejsca w Wilnie z którego w którąkolwiek stronę by nie spojrzeć zawsze można zobaczyć wieże co najmniej czterech świątyń.
Starówkę można rzeczywiście zwiedzać godzinami, można tu także zrobić zakupy i posilić się oraz napić świetnego litewskiego piwa w jednym z licznych ogródków piwnych.
Główna ulica starówki to ulica Zamkowa (lit. Pilies). Warto przejść nią aż do Ostrej Bramy, zwiedzając po drodze Uniwersytet Wileński założony w 1579 r. przez króla Stefana Batorego oraz Ratusz Wileński, by następnie wrócić na plac katedralny wzdłuż murów miejskich i po drodze zwiedzić kościół św. Anny i klasztor Bernardynów (w pobliżu znajduje się też pomnik Adama Mickiewicza) oraz ogromną, zbudowaną w stylu gruzińskim cerkiew Przeczystej Bogarodzicy.
Istnieje możliwość stworzenia wielu pieszych tras po Wilnie. Najlepiej w zależności od swoich upodobań czy też celu przyjazdu wyznaczyć swoją własną, np. śladami romantyków polskich, bo Wilno to przecież kolebka romantyzmu polskiego. Tu mieszkali i tworzyli A. Mickiewicz, J. Słowacki, J. I. Kraszewski, W. Syrokomla.
Na kilka godzin przepadliśmy w labiryncie uliczek, zaułków, dziedzińców, wnętrzach cerkwi i kościołów. Trudno je tu wszystkie wymienić – polecam zatem obejrzenie galerii zdjęć z Wilna.
Docieramy do Ostrej Bramy (lit. Aušros Vartai), która znajduje się przy kościele św. Teresy. Ta dawna brama miejska (co widać dobrze z jej drugiej strony) mieści w sobie najważniejsze sanktuarium Litwy z cudownym obrazem Matki Boskiej Ostrobramskiej. Ostra Brama to kolejny symbol Wilna i jedno z bardziej znanych Sanktuariów w świecie katolickim. Obraz Najświętszej Marii Panny z początku XVII w. jest uważany za cudowny ale dopiero w 1927 r. został koronowany przez papieża Piusa II.
Ostra Brama w Wilnie Obraz Matki Boskiej Ostrobramskiej
Tę świątynię odwiedzają przez cały rok liczni pielgrzymi w tym oczywiście z Polski. W 1993 r. modlił się tu papież Jan Paweł II. Tu zawsze można spotkać grupy pielgrzymów i turystów z Polski. I tu rada praktyczna – nie planujcie wycieczki do Wilna w terminach tzw. długich weekendów czyli 1-3 maja czy w Boże Ciało itp. Wielu Polaków w tym czasie wpada na podobny pomysł by jechać do Wilna i jest wtedy bardzo tłoczno.
Obok Ostrej Bramy są też sklepy z dewocjonaliami i pamiątkami, można płacić w PLN.
Pobierz przewodniki po Wilnie: Przewodniki po WILNIE!
[php function=2]